نوشته‌های آقای لامپ

آنجا که تنها دستان تو باشد و هیچ نوری جز یاد تو بر من نتابد، هیچ راهی باز نباشد جز آغوش تو و هیچ کلامی نباشد جز کلام تو

من اکنون آنجا هستم

تو آن برگ سبز سربرآورده از میان یخبندانی که سبزی تو امیدی‌ست برای باقی ماندن، که شاید برف‌ها آب شوند که شاید آفتاب گرم بتابد و نسیم خنک بوزد تا میان جنگ بین گرمای آفتاب و خنکای نسیم برقصیم.

میبینی؟ انگشتان کبود و صورت یخ زده‌ام در ته تاریکی این شب زمستانی که سال‌هاست رنگ سپیده‌ی صبح به خود ندیده به یاد تو شوق و شور رقص در بهار دارد.

هنوز آنقدر قوی هستم که بخواهم و بمیرم قبل از این که از پا دربیایم و بمیرم اما امید به با تو رقصیدن قوی‌تر است

این چیزی‌ست که من می‌خواهم. این چیزی‌ست که من دوست دارم و این همان لحظه‌ی زیبای کنار تو روی چمن‌ها لم دادن و از خیال حرف زدن و خندیدن است

مرا دید که غمگینم. پرسید و گفتم طوفان آمده بود؛ سرم شکافت
پرسید طوفان از کجا آمد؟ چه چیز به سرت خود؟
سر من شکسته و از آن خون میریزد. چه تفاوتی دارد طوفان از شمال باشد یا جنوب و یا سرم به میز خورده باشد یا کتابخانه
گفت شاید فهمیدن اینکه چه اتفاقی افتاد کمی آرامت کند
راست می‌گفت من هم روزهای اول مدام میپرسیدم طوفان از کجا آمد؟ چه چیز در تنم فرو رفت و سرم به کجا خورد؟ آنقدر پرسیدم که از پا افتادم
اما اول باید زنده باشم و نجات پیدا کنم شاید سال‌ها بعد به دنبال دلیل گشتم
هر لحظه از دست و پا زدنم در تلاشم تا روی خوش زندگی را، شکل زیبای روزها را، نور را و هرآنچه شادی تصور می‌شود بیابم.

سی و اندی سال است که دست و پا میزنم و بعد از این هه سال فکر می‌کنند درد برای من لذت است و مرام و راه من است.

اینجا شاید جایی بود که یک لحظه دست از تقلا برداشتم و شکست را قبول کردم

خودم میخواهم همیشه دردمند باشم؟ ضعیفم و چون جز درد چاره‌ای ندارم آن را همیشه کنار خود نگه می‌دارم؟

شاید به اشتباه می‌دانم زندگی چیست

شاید زندگی این نیست

برای چه مچاله و مغموم پشت ریه‌های خسته و چروکم میتپی؟

من هر آنچه از کلیشه در کوله‌ام داشتم بیرون ریختم و حالا شاید سبک‌تر شدم و همچون تکه ابری کوچک و سفید در آسمان آهسته شناورم

نترس ای دل رنجور! من از هر آنچه در تمام عمر آزارم می‌داد رها شدم و تمام زندگی‌ام را در جعبه‌ای گذاشتم و آتش زدم، تا از میان آتش زندگی تازه‌ای جوانه زند.

تا شاید لبخند زنم؛ بی‌آنکه از ریشه‌ها حرفی زده باشم!

شاید اینبار به جای نفرت سیب چیدم!

ای جان بر لب آمده، من از هر لحظه‌ای که در اکنونم هست می‌ترسم اما خسته‌تر از آنم که از ترس زانو بزنم

از من نپرس که از زندگی چه می‌خواستم. از من نپرس از چیزی که نمی‌خواستم.

کاش تلخی زندگی دارو بود که به امید طی می‌شود. تن بی‌جان و زبان قاصرم تنها به امید بودن توست که به دنبال پادزهر زندگی نیست

پرسیدی که از من چه ماند؟ و کاش توانی بود تا پاسخ می‌دادم “هیچ”

توانستم تو نباشم

و من، کسی شد که نه شبیه تو است و نه شبیه آنچه بود

من دردی شدم که نمی‌شناسمش و زخمی شدم که نمی‌بینیش

من آن شدم که نه تو می‌شناسی و نه خود خواهم شناخت.

سایه‌ای که به چشم تو، عامل سیاهی است در حضور نور هیچ است و من همان سایه‌ام که عامل هیچ چیز نیستم

نور را به خود بتابان تا ببینی چه هستی